Parwowiroza

Choroba ta sieje postrach zarówno wśród właścicieli zwierząt jak i lekarzy weterynarii. W przypadku zachorowania młodych zwierząt przebieg może być bardzo gwałtowny i skończyć się śmiercią zwierzęcia. Dlaczego wirus ten jest aż tak niebezpieczny?

O parwowirusie słów kilka

Parwowiroza to choroba wywoływana przez psi parwowirus (CPV2), który posiada zdolność przetrwania przez długi czas w środowisku (do 1 roku) i jest oporny na powszechne środki dezynfekcyjne. Parwowirusy atakują wiele gatunków zwierząt (m.in. drób wodny, lisy, świnie, koty), atakują szczególnie szybko dzielące się komórki organizmu. Młode zwierzęta, w wieku od 6 tygodni do 6 miesięcy (zwłaszcza poniżej 12 tygodnia życia) są najbardziej wrażliwe na zakażenie. Choroba może również wystąpić u nieszczepionych lub niewłaściwie szczepionych dorosłych psów.
Parwowiroza może zaatakować również serce i układ krążenia. Przyjmuje się, że odmiana sercowa, choć występuje rzadko, nie daje absolutnie żadnych szans na przeżycie.

Patogeneza

Do zakażenia dochodzi bezpośrednio drogą pokarmową, poprzez spożycie zanieczyszczonej kałem albo wymiotami wody lub karmy lub pośrednio przez materiał zakaźny. Siewstwo wirusa rozpoczyna się na kilka dni przed wystąpieniem objawów klinicznych i spada po 7 dniach. Okres inkubacji wynosi od 7 do 14 dni.  Wirus po przedostaniu się do organizmu replikuje się w szybko dzielących się komórkach. Atakuje szczególnie komórki przewodu pokarmowego, węzłów chłonnych i szpiku kostnego. W wyniku uszkodzenia enterocytów dochodzi do silnych zaburzeń wchłaniania i zwiększonej przepuszczalności jelit.

Parwowiroza - objawy kliniczne

Choroba Parwowirozy dotyka szczególnie szczenięta i charakteryzuje się silną, wyniszczającą biegunką, czasami z domieszką krwi, wymiotami, bolesnością powłok brzusznych, gorączką i objawami ogólnymi o różnym stopniu nasilenia. Objawom towarzyszy silne osłabienie w wyniku odwodnienia, letarg, brak apetytu, apatia. Szczenięta, które uległy zakażeniu w życiu płodowym lub w wieku do 2 tygodni mogą cierpieć na wirusowe zapalenie mięśnia sercowego, które ujawnić się może do 2 miesiąca życia. Inne objawy mogą wynikać z rozwoju innych patogenów wikłających zakażenie.

Diagnostyka i rozpoznanie parwowirozy

Rozpoznanie opiera się na obrazie klinicznym przebiegu choroby oraz badaniach dodatkowych. Bardzo przydatnym testem w diagnostyce jest szybki test antygenowy na obecność wirusa CPV w kale, którego swoistość w wykrywaniu wirusa jest bliska 100%. W badaniach krwi widoczna jest często limfo- i neutropenia, hipoproteinemia oraz zaburzenia elektrolitowe. W obrazie USg może być zauważalny obraz zapalenia jelit.

Leczenie Parwowirozy

Leczenie parwowirozy opiera się na leczeniu przeciwdrobnoustrojowym oraz wspomagającym. Podstawą terapii jest intensywna płynoterapia oraz stosowanie leków przeciwwymiotnych.

Rokowanie

Wskaźniki przeżycia dla szczeniąt z zakażeniem CPV-2 wahały się od 9% u nieleczonych szczeniąt do ponad 90% z agresywnym leczeniem i hospitalizacją. Istotnym parametrem mającym wpływ na rokowanie jest poziom odporności zwierzęcia, zjadliwość wirusa oraz zaangażowanie właścicieli w proces hospitalizacji.

Jak możemy zapobiec zachorowaniu na parwowirozę?

Najlepszą profilaktyką zakażenia parwowirozą jest stosowanie szczepień ochronnych już od 6-8 tygodnia życia szczenięcia oraz kontynuowanie ich zgodnie z zaleceniami lekarza weterynarii.

Sprawdź: Kaliciwiroza kotów | Kaszel kenelowy | Herpeswiroza